.34
- هوم؟
- چقدر مونده؟
- باورم نمیشه که اینقدر عجولی! صبرکن میرسیم!
خم می شوم بند کفش هایم را محکم کنم که ناگهان دودی در آسمان نگاهم را می دزدد!
- سورملینا! اونجا رو ببین, پشت اون تپه! یه چیزی داره میسوزه!
- آره
- آره؟ خب چیه؟
- خونه ته!
- خونه ی من؟
- اره, دیشب آتیشش زدی!
- چرا باید خونه مو آتیش بزنم؟
- چون میخواستی یه خونه دیگه بسازی!
آرام آرام از کنار خانه ای میگذریم که سقفش فروریخته و هنوز در آتش میسوزد. کمی می ایستم و دود را نگاه میکنم که چگونه آسمان را سیاه کرده. کمی بعد نگاهم به دخترکی که پیش من در حرکت بود می افتد, موهای خرمایی اش دارند دور می شوند. تندتر قدم برمیدارم و خودم را به او می رسانم.
- سورمه! چقدر این راه آشناست!
- ما داریم برمیگردیم!
- کجا؟
- آغاز!
- چرا؟
- راه رو اشتباهی اومدی!
همانطور که قدم برمیدارم نگاهم را بر میگردانم و خانه ای که در آتش میسوزد را از نظر میگذرانم :
- آره! اشتباهی اومدم!
باز برمیگردم و با نگاهی پرسشگر از پشت صدایش می کنم...
- سـ...
- چون دل بستی!
- چی؟
- راه رو اشتباهی اومدی! چون هر چی دیدی دل بستی! قرارمون چیز دیگه ای بود, بهت گفته بودم دل نبند اسیر میشی! یادته؟
- آره
ساعتی بعد سورملینا کنار درخت بزرگی می ایستد! مثل همیشه پشت به من حرف میزند, هیچ وقت صورت او را ندیدم!
- خب رسیدیم! دوباره شروع کن عابد! اینجا وسط دنیاست, از هر طرف میخوای برو!
خسته و درمانده روی زمین مینشینم!
- سورمه من خسته شدم دیگه, خسته شدم از رفتن و دوباره رفتن, هر راهی رفتم برگشتم, هر چی ساختم خراب کردم, هر چی بردم باختم!
آرام زیر لب زمزمه میکنم :
چهار سال رفتی و توی یه روز همه راه رو برگشتی! هه!
صدایی افکارم را می برد!
- من باید برم!
- سورملینا! از کدوم ور برم؟
- "از هر طرف بری میرسی!...فقط... دل نبند"
چاشنی :
نعنا : سورملینا؛ شخصیتی است خیالی! سالهاست با من زندگی میکند.
